——————————————————————————————————-

“ਅਸੀਂ ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਸੰਗ ਲੜਦੇ, ਅਸੀਂ ਟਿੰਮ ਟਮਾਉਂਦੇ ਤਾਰੇ ਹਾਂ

ਅਸੀਂ ਸਿੱਦਕ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਪੱਕੇ ਤੇ ਅਸੀਂ ਚਾਨਣ ਦੇ ਵਣਜਾਰੇ ਹਾਂ “ ।

ਕੁੱਝ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਦਾਸਤਾਨ ਹੈ ਇਸ ਸਿਦਕਵਾਨ ਖਿਡਾਰਨ ਦੀ । ਬੀ ਪੀ ਐਡ ਦੀ ਡਿਗਰੀ ਬਠਿੰਡੇ ਤੋਂ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 2011-12 ਵਿੱਚ ਖੇਡਾਂ ਦੀ ਮਾਸਟਰ ਡਿਗਰੀ ਲੈਣ ਲਈ ਭਾਗੂਮਾਜਰਾ ਦੇ ਫਿਜੀਕਲ ਕਾਲਜ ਜਾ ਲਿਆ ਦਾਖਲਾ । ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਨੇ ਦੂਸਰੀ ਵਾਰ ਫੇਰ ਕਪਤਾਨੀ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤੀ ਸਾਡੀ ਮਾਣਮੱਤੀ ਖਿਡਾਰਨ ਨੂੰ । ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਇੰਟਰਵਰਸਿਟੀ ਮੁਕਾਬਲੇ ਹਰਿਆਣੇ ਦੇ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਯੁੱਧ ਵਾਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੁਰੂਕਸ਼ੇਤਰ ਵਿਚ ਸਨ । ਫ਼ਾਈਨਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਵੀ ਮੇਜ਼ਬਾਨਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਸੀ । 1974-76 ਤੱਕ ਜੋ ਹਰਿਆਣੇ ਵਿੱਚ ਖੇਡਣ ਗਏ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਓਹ ਮੈ ਵੇਖੀ ਵੀ ਹੈ ਤੇ ਹੰਢਾਈ ਵੀ ਹੈ । ਸਾਡੇ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਇਸ ਸੂਬੇ ਵਿੱਚ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਜਨੂਨੀ ਵਸਦੇ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਾਰ ਹਜ਼ਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀ । ਹਿਸਾਰ ਟੱਪ ਕੇ ਤਾਂ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਇਉਂ ਲਗਦਾ ਹੁੰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਏ ਹੋਈਏ । ਇਕ ਦੋ ਵਾਰ ਤਾਂ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਜਿੱਤਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਇਨਾਮ ਲੈਣੇ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਛੱਡਕੇ ਭੱਜਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ।

ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਕੁੱਝ ਸੁਧਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਣਾ , ਪਰ ਜੋ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਨੇ ਦੱਸੀ ਓਹ ਓਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਫ਼ਿਲਮੀ ਸਟੋਰੀ ਹੀ ਸੀ । ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦਾ ਇਹ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕੁਰੂਕਸ਼ੇਤਰ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਨਾਲ ਸੀ । ਇਹ ਯੁੱਧ ਵੀ ਕਿਸੇ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਵਾਲੇ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਮੈਚ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਅੱਧ ਸੁਖਾਵੇਂ ਮਹੌਲ ਵਿੱਚ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ , ਅਸਲੀ ਦਵੰਧ ਯੁੱਧ ਦੂਸਰੇ ਅੱਧ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ । ਤਲਖ਼ੀ ਭਰੇ ਇਸ ਮੈਚ ਵਿੱਚ ਵਿਰੋਧੀ ਟੀਮ ਦੇ ਸੱਤ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਦੋ ਰੈਫ਼ਰੀ ਵੀ ਕੁਰੂਕਸ਼ੇਤਰ ਦੇ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਕੌਰਵਾਂ ( ਮੇਜ਼ਬਾਨਾਂ ) ਦਾ ਸਾਥ ਦੇ ਰਹੇ ਸੀ । ਹੁਣ ਮੁਕਾਬਲਾ ਸੱਤ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਨੌਂ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਸੀ । ਹਰਿਆਣੇ ਦੀ ਰੇਡਰ ਨੂੰ ਬਗੈਰ ਹੱਥ ਲਾਇਆਂ ਵੀ ਨੰਬਰ ਤੇ ਪੰਜਾਬਣਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲੱਗਣ ਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ । ਬਾਰ ਬਾਰ ਇਤਰਾਜ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਜੱਜ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਣ ਵਾਲੇ ਰੈਫ਼ਰੀ ਧਿਰ ਬਣਕੇ ਖੜ ਗਏ । ਜਿੱਥੇ ਜੱਜ ਵਿਕਾਊ ਨੇ ਓਥੇ ਤਾਂ ਹੱਕ ਮੰਗੇ ਨੀ ਖੋਹੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਸੂਬਾ ਸਰਹੰਦ ਦੇ ਅਹਿਲਕਾਰ ਬਣੇ ਰੈਫ਼ਰੀਆਂ ਨੇ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਕੁਰੂਕਸ਼ੇਤਰ ਦੀ ਟੀਮ ਨੂੰ ਪੰਜ ਨੰਬਰ ਉੱਤੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਜ਼ੁਲਮ ਹੱਦਾਂ ਪਾਰ ਕਰ ਜਾਣ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਬਾਬਿਆਂ ਨੇ ਹਥਿਆਰ ਚੁੱਕਣ ਨੀ ਵੀ ਸਹੀ ਕਿਹੈ ।

ਸੱਭ ਕੁੱਝ ਹੱਥੋਂ ਜਾਂਦਾ ਵੇਖ ਟੀਮ ਦੀ ਕਪਤਾਨ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਟੀਮ ਨੂੰ ਵਾਕ ਲਾਈਨ ਤੇ ਲੈ ਆਂਦਾ । ਇਹ ਲਾਈਨ ਕਰਾਸ ਕਰਨੀ ਰੇਡਰ ਲਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਐ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਨੰਬਰ ਵਿਰੋਧੀ ਟੀਮ ਦੇ ਖਾਤੇ ਪੈ ਜਾਂਦੈ । ਬੱਸ ਹੋ ਗਿਆ ਫੇਰ ਮੱਲ ਯੁੱਧ ਸ਼ੁਰੂ । ਜਿਹੜੀ ਵੀ ਵਿਰੋਧੀ ਖਿਡਾਰਨ ਰੇਡ ਤੇ ਆਵੇ ਇਹ ਪੰਜਾਬਣਾਂ ਆਉਂਦੀ ਨੂੰ ਢਾਅ ਲੈਣ । ਓਧਰ ਰੇਡ ਦੀ ਕਮਾਨ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਕੋਲ । ਜਦੋਂ ਵਿਰੋਧੀ ਨੂੰ ਧੂਅ ਕੇ ਪਾਲੇ ਤੇ ਸੁੱਟਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਫਿਰ ਰੈਫ਼ਰੀ ਦੀ ਕੀ ਮਜ਼ਾਲ ਕਿ ਨੰਬਰ ਨਾਂ ਦੇਵੇ । ਆਖਰੀ ਪੰਜ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਘਮਸਾਨ ਦਾ ਯੁੱਧ ਲੜ ਕੇ, ਛੇ ਨੰਬਰਾਂ ਦੀ ਲੀਡ ਲੈਕੇ ਆਪਣੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਨੂੰ ਸੋਨੇ ਦਾ ਮੈਡਲ ਜਿਤਵਾਇਆ ਇਸ ਅਣਖੀਲੀ ਮੁਟਿਆਰ ਨੇ । ਇਸ ਵਾਰ ਫੇਰ ਬੈਸਟ ਰੇਡਰ ਅਤੇ ਪਲੇਅਰ ਆਫ ਦਾ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਇਆ ।

ਹੁਣ ਅਗਲੇ ਮੈਚ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਸਾਡੇ ਜਿਲੇ ਦਾ ਮਾਣ, ਏਸ਼ੀਆਈ ਖੇਡਾਂ ਦੀ ਸਿਲਵਰ ਮੈਡਲ ਜੇਤੂ ਛੀਨਿਆਂ ਵਾਲ਼ੀ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ( ਸਹੇਲੀਆਂ ਦੀ ਬਲਾਡਾ ਦੀਦੀ ) ਨਾਲ ਹੋਈ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਸਾਂਝੀ ਕਰ ਲਈਏ । ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਨਾਲ ਹੋਈ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕਿਹਾ ਬਲਾਡਾ ਦੀਦੀ ਨੇ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਦੀਦੀ ਬਾਰੇ ਉਸ ਦੀ ਜੁਬਾਨੀ ਸੁਣੋ…..

“ ਸਰ, ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਦੀਦੀ ਦੀਆਂ ਕੀ ਸਿਫ਼ਤਾਂ ਕਰਾਂ , ਇਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਸੀਨੀਅਰ ਸੀ । ਤੀਹ ਸਕਿੰਟ ਦੀ ਰੇਡ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਰੇਡਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਪੰਦਰਾਂ ਕੁ ਸਕਿੰਟ ਹਰਕਤ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੈ । ਬਾਕੀ ਸਮਾਂ ਓਹ ਖੜ੍ਹਕੇ ਡਿਫੈਂਸ ਦੀ ਜੁਗਲਬੰਦੀ ਵੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦੈ । ਪਰ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਦੀਦੀ ਦੀ ਰੇਡ ਦੇ ਕੀ ਕਹਿਣੇ , ਤੀਹ ਸਕਿੰਟਾਂ ਵਾਲੀ ਰੇਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਕਿੰਟ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਜਦੋਂ ਇਹ ਰੁਕੀ ਹੋਵੇ ਤੇ ਕੋਈ ਹਰਕਤ ਨਾਂ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇ । ਵਿਰੋਧੀ ਡਿਫੈਂਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਕਲਾਬਾਜ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਤਹਿਸ-ਨਹਿਸ ਕਰਦੇ ਵੇਖਿਐ ਮੈ ਦੀਦੀ ਨੂੰ “। ਬਲਾਡਾ ਦੀਦੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ, ਸਰ ਤੁਸੀਂ ਪਰੋ ਕਬੱਡੀ ਵਿੱਚ ਇਰਾਨੀ ਰੇਡਰ ਮਿਰਾਜ ਸ਼ੇਖ ਦੀ ਰੇਡ, ਤੇ ਜੈ ਪੁਰ ਪਿੰਕ ਪੈਂਥਰ ਵਾਲੇ ਜਸਵੀਰ ਦੀ ਰੇਡ ਵੇਖੀ ਹੋਣੀ ਐ । ਮੈ ਕਿਹਾ ਹਾਂ , ਤੇ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕਹਿੰਦੀ ਸਰ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਦੀਦੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਢੁਕਦੇ ।ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਦੀਦੀ ਤਾਂ 2010 ਅਤੇ 2014 ਵਿੱਚ ਏਸ਼ੀਆਈ ਗੇਮਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਭਾਰਤੀ ਟੀਮ ਦੀ ਕਪਤਾਨ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ । ਪਰ ਫੈਡਰੇਸ਼ਨਾਂ ਉੱਤੇ ਤਾਂ ਗ਼ੈਰ ਪੰਜਾਬੀ ਅਤੇ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਕਾਬਜ਼ ਨੇ, ਤੇ ਫੇਰ ਭਾਈ ਭਤੀਜਾਵਾਦ ਤਾਂ ਚੱਲੂਗਾ । ਮੈ ਇੱਕ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਖਿਡਾਰੀ ਨੂੰ ਵੀ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ , ਜਿਹੜਾ ਫੈਡਰੇਸ਼ਨ ਦੇ ਕਿਸੇ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ, ਓਹ ਏਸ਼ੀਆ ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਨੰਬਰ ਲਿਆਂ ਟੀਮ ਦੀ ਕਪਤਾਨੀ ਵੀ ਕਰ ਗਿਆ, ਸੋਨੇ ਦਾ ਮੈਡਲ ਵੀ ਲੈ ਗਿਆ ਤੇ ਅਰਜੁਨ ਐਵਾਰਡ ਵੀ ਲੈ ਗਿਆ । ( ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਮਾਨ੍ਹਾ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਦਸ-ਬਾਰਾਂ ਗੋਲ਼ਡ ਮੈਡਲ ਜਿੱਤਕੇ ਵੀ ਅਰਜਨ ਐਵਾਰਡ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ ਗਿਆ) । ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਓਹ ਗੰਜਾ ਜਾ ਪ੍ਰੋ ਕਬੱਡੀ ਵਿੱਚ ਜੈਪੁਰ ਪਿੰਕ ਪੈਂਥਰ ਦੀ ਕਪਤਾਨੀ ਵੀ ਬਗੈਰ ਕੋਈ ਨੰਬਰ ਲਏ ਹੀ ਕਰ ਗਿਆ । ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਇਹੋ ਤ੍ਰਾਸਦੀ ਹੈ, ਇੱਥੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਟੀਮ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਚੋਣ ਕਰਨ ਵਾਲ਼ਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਹੋਣੀ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਾ ਫਿਰ ਮੋਟੀ ਰਕਮ ਤਾਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਐ, ਕਿੱਥੋਂ ਪਰਬੰਧ ਕਰਦੀ ਇਹ ਗ਼ਰੀਬਣੀ ।

ਐਮ ਪੀ ਐਡ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਨੇ ਅਜੇ ਵੀ ਸਬਰ ਨੀ ਕੀਤਾ ਤੇ ਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹ ਗੱਡੇ ਲੱਦੀਂ ਗਈ । ਹੁਣ ਬੀ ਐਡ ਕਰਨ ਲਈ ਧੂਰੀ ਦੇ ਬਰਡਵਾਲ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਡਾਹੀ ਮੰਜੀ । ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਇੰਟਰਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵੀ ਆ ਗਏ । ਕਾਫ਼ਲੇ ਦੇ ਸੰਗ ਚੱਲ ਪਈ ਮਹਾਂਰਾਸਟਰ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨਾਗਪੁਰ ਵੱਲ । ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵੱਲੋਂ ਇਹ ਲਗਾਤਾਰ ਤੀਜੀ ਵਾਰ ਇੰਟਰਵਰਸਿਟੀ ਕਪਤਾਨ ਬਣਕੇ ਖੇਡਣ ਗਈ । ਫ਼ਾਈਨਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਮੇਰਠ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਨਾਲ ਸੀ । ਮੇਰਠ ਵੱਲੋਂ ਛੀਨਿਆਂ ਵਾਲ਼ੀ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੀ ਟੀਮ ਵਿੱਚ ਪੰਜ ਪੰਜਾਬਣਾਂ ਸਨ । ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਇਸ ਮੈਚ ਬਾਰੇ ਇਉਂ ਦੱਸਿਆ… “ ਸਰ ਟੱਕਰ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਬਰਾਬਰ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਦੀਦੀ ਸਾਨੂੰ ਕੱਲੀ ਹਰਾ ਗਈ, ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਨਾਂ ਫੜ ਸਕੀਆਂ । ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਦਾ ਇਹ ਸੱਤਵਾਂ ਗੋਲ਼ਡ ਸੀ ।

ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵੱਲੋਂ ਲਗਾਤਾਰ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਇੰਟਰਵਰਸਿਟੀ ਖੇਡਕੇ ਤਿੰਨ ਸੋਨੇ ਦੇ ਮੈਡਲ ਜਿੱਤੇ, ਤਿੰਨੇ ਵਰ੍ਹੇ ਕਪਤਾਨੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਹਰ ਵਾਰੀ ਭਾਰਤ ਵਰਸ਼ ਦੀਆਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਦੀ ਬਿਹਤਰੀਨ ਖਿਡਾਰਨ ਅਖਵਾਇਆ । ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਕਰਨ ਵਾਲ਼ੀ ਪਹਿਲੀ ਪੰਜਾਬਣ ਮੁਖਤਿਆਰ ਤੋ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੌਣ ਹੋ ਸਕਦੀ ਐ । ਇਹ ਰੁਤਬਾ ਨਾਂ ਤਾਂ ਇਹਦੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਪੰਜਾਬਣ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਇਆ ।

ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਦੀਆਂ ਹਰਿਆਣੇ ਵਾਲ਼ੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੇ ਕੀ ਕਿਹਾ ਤੇ ਅੱਗੇ ਕੀ ਹੋਇਆ ਜਾਨਣ ਲਈ ਕਰੋ ਇੰਤਜਾਰ